A letter from Iran 4

جیم عزیز!

چقدر خوب می‌کنی می‌نویسی، واقعا ممنونم.

از پریروز که خبر B2 را خواندم یک سایه‌ی سیاهی وجودم را گرفت. در نامه‌ی قبل نوشته بودم که خانه بودم و قفل کردم، این قفل تا همین چند ساعت پیش با من بود. هیچ کاری نمی‌توانستم بکنم، دیگر خبر هم نمی‌خواندم. بازی plants vs. Zombies را ریختم و یک روزه تمامش کردم! یک لحظه امروز که از بازی فارغ شدم و خبر زدن تهران و فیلم آن ابر خاکستری عظیمی که از زمین بلند میشد را دیدم و های‌های گریه کردم.

بدترین بخش جنگ خود انفجار نیست، عادی شدن انفجار است. این است که این مناظر برای آدم عادی شود، چقدر غصه خوردم. دیشب با ف.چ صحبت می‌کردم، می‌گفت که هرکسی زودتر بمیرد این بازی را برده :)) خیلی با مرگ و مسائل مربوط به مرگ راحت است، مثلا قرار گذاشتیم برویم کاشان مقبره‌ی خانوادگی ما را ببیند، کتابی که می‌خواند هم راجع به مقبره‌های کاشان بود، خیلی بامزه است. خلاصه...

بیشترین چیزی که اذیتم می‌کند این است که میم هنوز سرباز است. دیروز قرار بود ترخیصش باشد که مسئولش نبود، فرمانده‌اش هم اذیتش می‌کند و گفته تا وسط تیر باید بمانی! یک نکته را هم یادم بیانداز که برایت بگویم در این باره.

گفتم یا نه که رفتیم خانه کفیر و کامبوجا آوردم؟ کفیرآب هم گرفتم راستی، مغزم قبول نمی‌کند که این وضعیت موقت نباشد، که بروم با کفیرها چیزی بسازم. حسم گاهی مثل انتظار پشت در اتاق عمل است، اتفاقی پشت دیوارها می‌افتد و دست آدم به هیچ جا بند نیست، گاهی هم مثل یک سفر آخر هفته، بازی و کتاب و این‌چیزها، این فقط وقتی بود که الف و ت اینجا بودند، دوستانت نباشند باز حس می‌کنی پشت در اتاق عملی، بیچاره و عاجز از جلوگیری از زخمی شدن پاره‌ی جانت.

جهان چرخ‌دنده‌های عظیمی دارد که می‌چرخد و آن سیستمی که کره و انسان‌ها را با هم می‌بلعد را راه می‌اندازد، ما هم یک روز لای یکی از این چرخدنده‌ها که با پول و خون می‌چرخد می‌مانیم. دلیل قفل شدنم سر B2ها این بود: احساس کردم این دیگر سرعت این چرخدنده‌ها از اصطحکاکشان بیشتر شده، هر صدای بمب یک دندانه‌ی دیگر است که حرکت می‌کند. تا‌ امشب که قیمت نفت پایین آمد، خلاصه به قولی اگر پول را دنبال کنیم دیگر التهاب خوابیده و چرخ‌دنده‌ها باز گیر کردند، امیدوارم حداقل.

یک عقلانیتی از خودش نشان می‌دهد که انتظارش را نداشتم، واضحا حوصله‌ی جنگ ندارند، نمی‌دانم فکر کنم معمولا هیچکس ندارد جز آد‌م‌هایی که تماشاچی هستند، یا اسلحه می‌فروشند.

 

پ.ن: این نامه را در یک بلاگی می‌گذارم، به خاطر همین اسم‌ها مخفف هستند. میم فلانی است، ف.چ هم فلانی، الف و ت هم که می‌شناسی و جیم هم که تویی!

 

دوست تو

مطهره

A letter from Iran 3

جیم عزیز

سلام! چطوری؟ اینترنت وصل شده ولی دلم می‌خواهد نامه بنویسم، بهانه‌ای برای نوشتن و ضبط کردن ندارم آنقدر.

دیروز که خبر پرواز B2ها از آمریکا را دیدم قفل شدم، جالب است که هر بار آدم فکر می‌کند این یکی دیگر نهایتش بود، یک برگ جدید رو می‌شود و می‌بینی نه، بدتر هم می‌شود. رفتیم فرش مادربزرگم را منتقل کردیم به یک جایی که حس می‌کردم امن‌تر است، یک کمی از ذخایر کفیرم را هم بردم، خانه را هم بعد از مدت‌ها کاملا تمیز کردم، حس کردم به خانه بدهکارم، قرار است تنها بگذارمش که از خودش مراقبت کند، خانه نمی‌تواند از خودش مراقبت کند ولی، ساکنین خانه باید مراقبش باشند. خلاصه دوباره از تهران زدیم بیرون. شهر کم‌کم در حال گرفتن آرایش جنگی‌است، اوایل فقط لب‌پر شدگی برج جهان کودک بود که نشان از اتفاقی داشت، الان ولی بیشتر حسش می‌کنی: مغازه‌ها یکی در میان بازند، یک جاهایی گشت هست، صدای پدافند عادی‌تر شده، همدلی و نگرانی‌ها بیشتر است.

قبل از جنگ یک جاکفشی سفارش داده بودم، یارو هر از گاهی زنگ می‌زند که الان هستید بیارم؟ کلی ازش تشکر کردم، او هم کلی قربان شما و این‌ها گفت، یک رابطه‌ی رسمی ‌و عادی تبدیل شده به فداکاری و شناختنش: ممنونم که هستی و کارت را می‌کنی، ممنونم که کار من در این شرایط را می‌بینی.

دیشب تا صبح تحلیل B2ها را می‌خواندم، اینکه چقدر سوخت زده و این یعنی از کجا تا کجا می‌رود، چقدر شرایط را عوض خواهد کرد، صبح که بیدار شدم میم گفت چه شده، دوباره خوابیدم بلکه جنگ تمام شود :) بیدار شدم هنوز جنگ بود.

 

نامه‌ی نصفه‌ی روز نمی‌دونم چندم جنگ که می‌شود دیروز

دیگر حساب روزهارا ندارم

دوست تو

مطهره

 

A letter from Iran 2

جیم عزیزم

بچه‌ها هم سلام می‌رسانند، همه دلمان برایت تنگ شده. واقعا در دهن سگ می‌روید با این‌ها دهن به دهن می‌گذارید، دمتان گرم. من هم این اواخر از خجالت هرکسی که طرفدار جنگ بود تا جایی که میشد درآمدم.

دیروز برایت نوشتم که حالمان خوب و است و انگار یکمی عادت کرده‌ایم، الان که چهارتایی در جاده‌ی تهرانیم می‌بینم که انگار آنقدر‌ها هم نه.

دیروز با الف در باغچه کتان بازی می‌کردیم، از بین درخت‌های گیلاس و چغاله (الان در مرحله‌ای هستند که هم هنوز چغالگی‌اشان را حفط کرده‌اند و هم هسته‌ی زردآلو دارند)، به آسمان نگاه می‌کردم. ابرهای کوچک و بزرگ به سمت غرب آسمان در حرکت بودند و خورشید در حال غروب بود و اشعه‌های کم رمقش از آسمان نوارهای روشن و تیره ساخته بود، واقعا منظره‌ی قشنگی بود. یعنی همه چیز عالی و بی‌نقص بود، جز اینکه جنگ است.

الان در مسیر برگشت الف از من پرسید که عکس خوب ازش دارم یا نه، فکر کردم از همین مهمانی-پناه‌گاهمان عکس می‌خواهد ولی بعد فهمیدم که منظورش چیست، برعکس تو که برایت عکسم را فرستادم و ناراحت شدی، ناراحت نشدم، خیلی به نظرم طبیعی آمد. دلم خواست دستش را بگیرم، ولی از آن‌طرف هم نمی‌خواستم رسمیتی به جنگ بدهم که هنوز کسی نداده: هنوز لغو پروازها را تمدید می‌کنند. و بعدش دیگر ساکت شدیم. چهل دقیقه‌ای می‌شود که حرف نمی‌زنیم و این حرف نزدن نه از سر خواب‌آلودگی است نه غرق گوشی بودن: فعلا جفتش را نداریم.

اولش همه‌ی ملت هیجان داشتیم، هنوز هم در امنیت اگر حرف بزنیم هیجان داریم: هیجان صداهای بلند، هیجان آتش، هیجان شنیدن صدای پدافند، هیجان دیدن موشک، هیجان جواب ایران، هیجان دیدن فیلم دعوای گالانت و آنیکی مرتیکه شهرک‌ساز، هیجان با هم بودن، دوباره یک ملت بودن، هیجان اینکه این نفرت یکمی تکه‌پاره‌های وطن را دوباره یکجا جمع کرده. با همه‌ی تلخی‌اش، فکر می‌کنم بیشتر مردم دوست دارند یک انفجاری را از فاصله‌ی امن تماشا کنند، همین است که چهارشنبه‌سوری را به چهارشنبه‌سوزی تبدیل کرده. اما ترس کم‌کم به این هیجان غلبه می‌کند: اگر واقعا جنگ شود چه (حالا انگار نیست)؟ اگر طول بکشد چه؟ اگر آمریکا وارد جنگ شود چه؟ اگر همینطور بیکار بمانیم چه؟

خلاصه این ترس‌ها در دل آدم پررنگ می‌شود و در اکثر مواقع فقط می‌توانی گوشی‌ات را دست بگیری، انگار اینکه خبر بخوانی یا به بقیه پیام بدهی یک حس ایمنی کاذبی در آدم ایجاد می‌کند، حتی الان که یه هیچ‌جا وصل نیستیم و من این نامه را برایت ایمیل می‌کنم. اصلا این نامه به دستت می‌رسد؟ نمی‌دانم، خوب است آدم دوستی داشته باشد که از بودنش حس امنیت کنی، حتی دو سه قاره آنورتر.

پ.ن: این قاب‌بال جالب هم روی یک گون نشسته بود، بی‌زحمت سرچ کنن ببین چیست.

۳۱ خرداد، ترافیک جاده تهران

دوست تو، مطهره